تدبیر و امید,راهی جز این نیست

مثبت اندیشی و آینده نگری از ویژگی های زندگی جمعی و فردی در سطوح ملی و منطقه ای است. اعتماد میان دولتمردان و مردم ، همچنین صداقت آنان در رسیدن به یک درک مشترک بسیار با اهمیت است. تدبیر و نو اندیشی در اداره جامعه و شجاعت افراد در حل بحران های داخلی و بین المللی و همچنین توانایی آنان در ایجاد یک گفتمان ملی برای پیشرفت جامعه و گذار از وضع موجود به آینده مطلوب بسیار مهم و ضروری می باشد.

این روزها و در فضای تبلیغات انتخاباتی شعارهای آرمانی بسیاری مطرح می شود، اما در میان هیاهوی رسانه ها و افراد صاحب تریبون، مردی آرام و بدون حاشیه پا به عرصه گذارده که ضمن آگاهی کامل از رخدادهای سه دهه گذشته انقلاب در تدوین و بررسی یک تصویر مطلوب برای آینده کشور (سند چشم انداز بیست ساله) ، جلوگیری از ایجاد تنش با غرب در عرصه هسته ای و بررسی طرح ها و برنامه های کلان کشور، نقشی موثر ایفا کرده است. 

امروز بهره مندی از روشهای علمی بدور از آزمون و خطا ، ترویج روحیه مثبت در جامعه و ایجاد یک درک مشترک و تفاهم میان مردم و دولتمردان یک نیاز اساسی می باشد. آنچه در سالهای اخیر رخ داده موجب شده جامعه کمتر به مثبت اندیشی و باور به آینده امیدوار باشد ، لذا رییس دولت آتی می بایست ضمن آنکه بپذیرد مشکلات جدی است، برنامه ای برای عبور داشته باشد و بدور از شعارهای خارق العاده ، مسیری روشن برای جامعه ایجاد کند که در آن ارزش ها، باورها، آرمان ها و نیازهای مشترک تمامی ذینفعان در کشور بصورت جمعی و به نحو مطلوب مورد توجه قرار گیرد. دولت آینده باید کارآمد، پاسخگو و ملتزم به توسعه گرایی باشد.

رییس جمهور آینده باید تعارض ها، تفاوت ها و کثرت ها را به تفاهم ، اشتراک و وحدت تبدیل کند. کمی تامل در عملکرد نامزدهای انتخاباتی تا امروز نشان می دهد که اصولگرایان پس از شوک 31 اردیبهشت و حذف آیت الله هاشمی از رقابت کمتر بر قول و پیمان های گذشته شان پایبند بودند و بجای اجماع بر روی یک نفر ، همه داعیه رسیدن به ریاست دولت آتی را دارند. اما حسن روحانی به واقع با تدبیر، هم با حضور و هم با رفتن آیت الله برخورد کرد و بر همان سیاق سابق بر برنامه های خود پای فشرد و نشان داد که رفتار عالمانه ، بینش خردمندانه، اندیشه حکیمانه و بهره مندی از روشی همراه با مدارا و صداقت ایمن ترین مسیر عبور از این پیچ تاریخی است.

 اخلاق در جامعه امروز رنگ باخته. قبح دروغ از میان رفته. فقر هم در این میانه هم به اخلاق تنه می زند و هم دروغ را به همراهی می خواند. لذا رییس جمهور آینده بخواهد و نخواهد متولی بسیاری از سعادتهای این جهانی است ، پس باید راه گذار را بداند.

آنچه این روزها باب شده گشودن دیده ی عیب و زبان طعن است ، لذا باید کسی ناخدای کشتی دولت شود که "من رکبها نجی و من تخلف غرق و هوی" ...

باید بدور از تبلیغات و فضای مسموم رسانه ای به دقت گذشته ، حال و برنامه های نامزدها را مطالعه کرد، با حرفهای درگوشی و  گفته می شود و غیره نباید مرعوب شد. گذشته روحانی ، برای پرونده هسته ای ایران نشان تدبیر است، اقداماتش در مجمع تشخیص و مرکز مطالعات استراتژیک باید با تدبیر همراه بوده باشد، راهبردش در مجلس ، دوران دفاع مقدس و مسئولیتهایش در آن دوران و نمایندگی مقام معظم رهبری در شورایعالی امنیت ملی از سال 68 تا کنون، نشان از اعتماد مسئولین نظام به وی دارد.

شاید برای برخی بد نباشد دوباره و سه باره البته با توجه به اخلاق و انصاف و عدالت کتاب " امنیت ملی و دیپلماسی هسته ای" ایشان را بخوانند و معنای افتخار را نه در تخاصم با دنیا که در تدبیر کشور داری درک کنند.

مشکلات کم نیست، صاحبان تریبون و رسانه ،باید اندکی هم به منافع ملی بیندیشند! کشور در پیچ تاریخی مهمی قرار گرفته ، از تحرکات دشمن برای افزایش تحریم ها، سوء مدیریت در اقتصاد ، فرهنگ و سیاست، تضعیف اعتقادات مذهبی در جامعه تا بالارفتن هزینه زندگی مردم، بیکاری گسترده و تورم سرسام آور ، همه و همه نیازمند یک مقاومت همراه با تعامل و تدبیر است.