F-35 Lightning II جنگنده عمود پرواز نسل پنج

F-35 Lightning II یک جنگنده تک سرنشین و تک موتوره نسل پنج ساخت کمپانی بزرگ Lockheed Martin آمریکا میباشد.این جنگنده چند منظوره نسل پنج جهت شناسایی،

حمله زمینی و دفاع هوایی با توانایی پنهانکاری و رادارگریزی و همچنین ضربه زدن سریع به دشمن تولید شده است و اولین پروازش را در 15 دسامبر سال 2006 انجام داد.

F-35 در سه مدل اصلی گسترش یافته که گونه اول قابلیت نشست و برخاست از باند های معمولی را دارد.گونه دوم مخصوص باندهای کوتاه ساخته شده است و گونه سوم که مخصوص ناوهای هواپیمابر میباشد.F-35 زاده پروژه X-35 میباشد که در پروژه ای به نام JSF،که کوتاه شده Joint Strike Fighter میباشد،توسط آمریکا و انگلیس و شریک های دیگر آمریکا تامین شده است و در این میان میتوان به بیشتر کشور های عضو NATO و کشورهایی که رابطه ی نزدیکی با آمریکا دارند اشاره داشت.این برنامه توسط یک تیم صنایع هوافضا و به رهبری کمپانی بزرگ Lockheed Martin به اجرا در آمد و سرانجام F-35 اولین پرواز خود را در 15 دسامبر سال 2006 انجام داد.در مدیریت جنگهای نوین قرار است هر F-35 بتواند نقش 2 جنگنده ی F/A-18 Hornet را به خوبی ایفا کند،در حالی که حداقل دو فروند F-35 برای ایفای نقش یک F-22 Raptor مورد نیاز است.

هنگامی که آمریکا مشتری و پشتیبان مالی پروژه بود،انگلیس،ایتالیا، هلند،کانادا،ترکیه،
استرالیا،نروژ و دانمارک پذیرفتند تا 4.375 میلیارد دلار آمریکا جهت گسترش این طرح پرداخت نمایند.کل فرایند تولید و توسعه F-35 مبلغی حدود 40 میلیارد دلار را در بر میگرفت که بخش زیادی از آن توسط آمریکا پرداخت شده است.

شریک های خارجی در سه گروه تقسیم بندی میشوند.این گروه ها بر اساس مقدار پشتیبانی مالی هر یک از این کشورها به پروژه،مقدار تکنولوژی منتقل شده از آمریکا و قراردادهای فرعی برای همکاری با کمپانی های ملی و توانایی کشورها در تولید جنگنده ها در داخل خاک خودشان،از یکدیگر متمایز میشوند.انگلیس به عنوان گروه اول شناخته میشود.این کشور 2.5 میلیارد دلار برای این برنامه اختصاص داده بود که چیزی حدود 10% هزینه کل پیش بینی شده بود.در گروه دوم نیز ایتالیا با 1 میلیارد دلار بودجه و هلند 800 میلیون دلار بودجه قرار میگیرند.شریک های گروه سوم شامل ترکیه با 195 میلیون دلار،کانادا با 160 میلیون دلار،استرالیا با 144 میلیون دلار،نروژ با 122 میلیون دلار و دانمارک با 110 میلیون دلار میشوند.اسراییل و سنگاپور نیز به عنوان شریک های امنیتی بحساب می آیند.

سرچشمه پروژه JSF را می توان از سال 1986 میلادی دانست.هنگامی که آمریکایی و انگلیس به دنبال ساخت یک جنگنده فرا صوت برتر بودند. اما این پروژه در سال 1990 رسمی شد و در زمانی که آژانس پژوهشی پروژه های پیشرفته دفاعی،DARPA،به دنبال یک جنگنده چند منظوره با وزن و قیمتی پایین بود،باز هم این حرکت بسوی ساخت یک جنگنده فرا صوت کشیده شد و به همین خاطر رقابتی بین کمپانی های هواپیماسازی و موتورسازی در سالهای 1991 تا 1994 برای بدست آوردن امتیاز ساخت این جنگنده به وجود آمد.

کمپانی های آمریکایی Northrop Grumman و McDonnell Douglas به عنوان یک تیم،کمپانی Boeing آمریکا و کمپانی Lockheed Martin نیز دیگر شرکت کنندگان در این رقابت بودند.هر کدام از این تیم ها طرحی را ارائه دادند.در ارزیابی سال 1996، طرح تیم Northrop Grumman و McDonnell Douglas رد شد و در مقابل کمپانی های Boeing و Lockheed Martin هر کدام به ترتیب طرح های تجربی X-32 و X-35 را ارائه دادند.سرانجام در اکتبر 2001 طرح X-35 کمپانی Lockheed Martin برنده این مسابقه شد.بعد از تثبیت طرح X-35 دیگر آن را به نام F-35 می شناسند؛چون حرف F در هواپیماهای آمریکایی نشان دهنده جنگنده است.
 

10 واقعیت عجیب و شگفت انگیز درباره نجوم!

 اگرچه انسان هزاران سال است که به مطالعه آسمان ها و کیهان پرداخته، اما هنوز اطلاعات بسیار اندک و ناچیزی پیرامون فضا و جهان اطراف خود دارد. همچنان که در راستای افزایش دانش و آموخته های خود گام برمیداریم، هر روزه با مسائل شگفت آور جدیدتری آشنا می شویم و این درحالیست که برخی از آنها بسیار پیچیده و گیج کننده می باشند. در ادامه این مقاله به مجموعه ای از شگفت انگیزترین، جالب ترین و عجیب ترین حقایق نجوم و دانش ستاره شناسی اشاره خواهیم نمود.

1- دانشمندان بر این باورند که ما فقط قادر به دیدن 5 درصد از ماده در جهان هستی می باشیم. این در حالیست که باقی کیهان از ماده ای نامرئی به نام "ماده تاریک" و همچنین نوع اسرارآمیزی از انرژی به نام "انرژی تاریک" تشکیل شده است.

2- ستارگان نوترونی آنقدر چگال و متراکم می باشند که در مقام مقایسه، جرم یک قوطی کنسرو از مواد یک ستاره نوترونی ، بیشتر از جرم کره ماه می باشد.

3- انرژی آزاد شده از خورشید آنقدر زیاد است که حتی تصور آن نیز دشوار است. انرژی آزاد شده از هسته خورشید در هر ثانیه، معادل 100 میلیارد بمب اتم می باشد.

4- گالیله به اشتباه مخترع تلسکوپ نامیده شده است. نتایج مطالعات تاریخدانان نشان می دهد مخترع اولین تلسکوپ یک عینک ساز هلندی به نام "یوهانس لیپرشی" بوده است. درعین حال گالیله نخستین فردی می باشد که از ابزار تلسکوپ برای مطالعات نجومی و دانش فضا استفاده نموده است.

5- سیاه چاله ها آنقدر فشرده و چگال بوده و چنان جاذبه شدیدی تولید می نمایند که حتی نور نیز نمی تواند از آن فرار نماید. فیزیکدانان نظری پیش بینی می کنند که شرایطی وجود دارد که تحت آن نور قادر به فرار است. (این وضعیت 'تابش هاوکینگ' نامیده شده است)

6- رسیدن نور ستارگان و کهکشان های دور به ما آنقدر زمان می برد که آنچه ما امروز می بینیم در واقع وضعیت این اجرام را در صدها، هزاران و حتی میلیون ها سال قبل نشان می دهد. از اینرو همانطور که به آسمان می نگریم براستی سفری در زمان و گذشته های بسیار دور داریم.

7- سحابی خرچنگ بواسطه یک انفجار ابرنواختری در سال 1054 میلادی بوجود آمد. منجمان عرب و نیز ستارشناسان چینی در آن زمان اشاره کرده اند که این انفجار آنقدر درخشان بوده که برای ماه ها باعث روشنی آسمان شب شده و حتی در روشنی روز نیز قابل مشاهده بوده است.

انرژی آزاد شده در هسته خورشید در هر ثانیه، معادل 100 میلیارد بمب اتم می باشد

8- شهاب ها معمولاً فقط ذرات ریز گرد و غبار در حال سقوط از میان جو زمین می باشند. دنباله دارها گاهی اوقات از میان مدار زمین عبور کرده و ردی از گرد و غبار را در مسیر پشت سر خود بر جای می گذارند. سپس همانطور که زمین در مسیر حرکت خود از میان این گرد و غبار عبور می کند ، این ذرات داغ شده و رگه هایی از نور در آسمان شب نمایان می سازند.

9-  اگرچه عطارد نزدیکترین سیاره به خورشید است اما با اینحال  گاهی اوقات دمای آن تا منفی 280 درجه فارنهایت می رسد. اما چرا؟

از آنجا که سیاره عطارد تقریباً هیچ اتمسفری ندارد، لذا هیچ چیز برای به دام انداختن و نگه داشتن گرما در نزدیکی سطح آن وجود ندارد. از اینرو نیمه تاریک  سیاره عطارد (سمتی که از خورشید دور است) بسیار  سرد است.

10- اگرچه سیاره زهره نسبت به خورشد، در فاصله ای دورتر از سیاره عطارد قرار دارد، اما به طور قابل ملاحضه ای داغتر از عطارد است. علت این امر جو غلیظ و متراکم سیاره زهره است که باعث حفظ گرما در نزدیکی سطح سیاره می شود./نجوم ایران

اشنایی با هواپیمای جنگنده ایرانی قاهر 313 ( f 313 )

هواپیمایی که پس از روزها انتظار با نام قاهر 313 رونمایی شد، جنگنده نسبتا ریزنقشی است تک موتوره، بدون دم افقی و دارای کاناردهای (پیش‌بال‌های) بزرگ که کمی جلوتر از بال نسبتا کوچک جنگنده، جای گرفته‌اند. بال هواپیما در وضعیتی تقریبا هم تراز با کاناراد در دو سوم عقب بدنه جای گرفته و شاید مهم‌ترین چیزی که در نخستین نگاه نظر هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کند، شکستگی قسمت جلویی بال از نقطه‌ای حدودا موازی با لبه کانارادهاست. استفاده از این پیکره‌بندی بال در عرف طراحی در مقابل فدا کردن قسمتی از نیروی برای هواپیما به ثبات جانبی آن کمک می‌کند. البته این موضوع تعداد جایگاه جنگ‌افزارهای خارجی را نیز محدود می‌کند.

نیم‌رخ هواپیما به وضوح شبیه هیچ هواپیمای پنهان‌کار آشنایی که قبلاً دیده‌ایم نیست؛ با این حال طرح کلی آن از بعضی جهات یادآور پیکره‌بندی طرح مفهومی ایکس 36 شرکت مک‌دانل داگلاس است که در اواخر دهه 1990/1370 برای آزمایش پرواز بدون استفاده از سطوح متحرک زیاد مورد آزمایش قرار گرفته بود. این موضوع در طرح قاهر 313 نیز مشهود است.

هواپیما سطوح متحرک زیادی ندارد. بجز سطوح متحرک منفرد بال‌ها، کاناراد ثابت هواپیما نیز سطوح متحرک خاص خود را دارد. این هواپیما برخلاف طرح ایکس36 به دو دم عمودی بزرگ اما باریک مجهز است که با زاویه حدودی 30 درجه (کمتر یا بیشتر) نسبت به خط عمودی روی بدنه جای گرفته‌اند. هواپیما به وضوح نیم رخی باریک دارد که تلاش شده خصوصیات پنهان‌کاری در آن رعایت شود. طرح شکستگی‌های زاویه‌دار روی بدنه و دماغه نشانگر همین موضوع هستند که البته در عین حال در چند مورد می‌توان سوالاتی را نیز مطرح کرد. 
سطح زیرین هواپیما کاملا مسطح است و با توجه به محدودیت زوایای تصاویر در مورد وضعیت محفظه‌های جنگ‌افزار هم هنوز نمی‌توان صحبتی کرد. هواپیما احتمالا طولی حدود 14 متر دارد و فاصله دو سر بال آن نیز 8 متر یا کمتر است. 
همان‌طور که اشاره شد، این هواپیما تک موتوره است و ورودی‌های هوای کوچک موتور را نیز می‌توان در دو سوی کابین خلبان پیدا کرد با این حال هنوز اطلاعات خاصی در مورد موتور انتخابی برای جنگنده منتشر نشده است.

جنگنده سوئدی چند منظوره جس 39 گریپن

 
 
این پرنده پرواز خود را در سال 1988 به انجام رسانیده و بالاخره در سال 1997 در نیروی هوایی سوئد وارد خدمت عملیاتی خود شد. طبق برنامه ریزی ، گرپین به تدریج جایگزین تمام هواپیماهای ویگن و دراکن شده است. JAS به معنی Jakt (جنگنده) ، attack (تهاجمی) و Spaning (شناسایی) در زبان سوئدی می باشد که نشان دهنده این است که هر فروند گرپین، توانایی به انجام رسانیدن تمام این ماموریت ها را دارد. ناگفته نماند نام گرپین نیز برگرفته از موجود افسانه ای با سر عقاب و بدن شیر است.
 
گرپین توسط کنسرسیوم صنعتی متشکل از ساب، اریکسون مایکروویو سیستمز، ولوایرو کورپریشن ، ساب اویونیکز و FFV ایروتک ساخته شده است. یک شرکت بین المللی متشکل از مناقصه کار اصلی یعنی ساب و کمپانی بریتانیایی BAE Systems با نام Gripen International کار بازاریابی را برای صادرات این جنگنده برعهده گرفته است و ناگفته نماند طرف بریتانیایی ارابه فرود اصلی و قسمت هایی از بال را نیز تولید کرده است. JAS 39A گونه تک سرنشینه گرپین بوده و گونه آموزشی/عملیاتی این جنگنده با نام JAS 39B شناخته می شود که دارای تمام اویونیک و تسلیحات گونه تک سرنشینه البته بدون توپ می باشد.JAS 39C شامل هواپیماهای گروه سوم و نوع استاندارد صادراتی است که برای اولین بار در سال 2002 به نیروی هوایی سوئد تحویل داده شد. این هواپیما به نمایشگر رنگی کاکپیت، دستگاه تعبیه شده مولد اکسیژن (OBOGS) و قابلیت سوختگیری هوایی مجهز شده است. JAS 39D نوع دو سرنشینه گونه C می باشد که آن نیز مورد بهسازی های ذکر شده قرار گرفته است.
 
قابل ذکر است که نیروی هوایی سوئد 204 فروند از هواپیمای گرپین را سفارش داده است که 28 فروند آنها از نوع دو سرنشینه می باشند. تحویل این جنگنده ها تا سال 2007 ادامه خواهد یافت. در نوامبر سال 1998 نیروی هوایی آفریقای جنوبی 28 فروند گرپین که 9 فروند آن دو سرنشینه بود سفارش داد. قرار است کمپانی دنل ایویشن از آفریقای جنوبی قسمت هایی از بدنه مرکزی را تولید کند. اولین پرواز گرپین های آفریقای جنوبی در سال 2005 انجام گرفته و تحویل سفارش نیز از سال 2008 آغاز خواهد شد. بعد از آفریقای جنوبی مجارستان در نوامبر سال 2001 تفاهم نامه ای را جهت اجاره کردن 14 فروند گرپین A و B به شرط تملیک به امضا رسانید که دو فروند آنها از نوع دو سرنشینه بود. البته در سال 2003 متمم این قرار داد مبنی بر تحویل هواپیماهای بهسازی شده و ارتقا یافته C و D به جای گو نه های قدیمی به قرارداد قبلی اضافه شد که این هواپیما ها از سال جاری میلادی تحویل داده خواهند شد. در ژوءن سال 2004 جمهوری چک قرارداد مشابهی را به امضا رسانید که چهارده جنگنده نیروی هوایی جمهوری چک در سال گذشته میلادی تحویل داده شدند.
 
کاکپیت
 
کاکپیت گریپن مجهز به مجموعه نمایشگر الکترونیکی EP-17 ساخت ساب اویونیکز می باشد که شامل سه نمایشگر چد منظوره و یک نمایشگر سر بالا است. نمایشگر سر پایین وسط اطلاعات تاکتیکی و نقشه کامپیوتری را نمایش داده و دو نمایشگرهای راست و چپ داده های پروازی و اطلاعات هدف دریافتی از مجموعه حساسه را نمایش می دهند. قابل ذکر است که ساب ایرواسپیس و BAE Systems با همکاری دنل کمولوس از آفریقای جنوبی یک سیستم نمایشگر یکپارچه نصب شده ذوی کلاه خلبان را برای جنگنده گرپین توسعه داده اند که بر پایه سیستم مشابه جنگنده یوروفایتر تایفون طراحی شده و به نام کبرا معروف می باشد.کبرا در جنگنده های گرپین آفریقای جنوبی مورد استفاده قرار خواهد گرفت. کنترل سیستم هایی که از نظر زمانی حساس می باشند مانند تسلیحات و ارتباطات به صورت گروهی روی دسته گاز و اهرم هدایت قرار گرفته اند. سیستم کنترل پرواز نیز به صورت دیجیتالی پرواز با سیستم سه گانه سازی شده می باشد که توسط BAE Astronics و لاکهید مارتین تامین شده است.

فاکتورهای مقایسه هواپیماهای جنگنده

 

1-مانور پذیری:یعنی توانایی شیرجه زدن سریع و ناگهانی-اوجگیری قدرتمندانه و گردش کردن تند و بسته برای پیشدستی نمودن در متوجه کردن دماغه هواپیما بسوی هواپیمای دشمن

2-دید:با وجود تمامی امکانات راداری-کنترل کنندگان زمینی و هواپیماهای AWACS(هشدار زود هنگام)خلبان جنگنده برای پیروزی در نبرد هوایی نزدیک به آنچه میبیند متکی است. دیدن بدون مانع به خلبان امکان برتری بیشتری میدهد.نمونه های موفق این دیدگاه هواپیماهای P-51D  موستانگ و F-16 فایتینگ فالکن میباشد.

3-برد:یعنی توانایی حمل سوخت کافی برای نبرد از بلند شدن از پایگاه یا ناو  و جنگیدن و بازگشت دوباره به خانه.

4-بقاپذیری:یعنی توانایی تحمل و جذب صدمات قابل توجه حین نبرد و  بازگشتن به پایگاه مادر یا نهایتا یک مکان امن.

5-قدرت آتش:قدرت آتش یک جنگنده نیز عاملی تعیین کننده در پیروزی است.

6-سقف پرواز:بیشترین ارتفاعی که یک جنگنده از آن به گونه ای موثر  به اجرای ماموریت بپردازد.

7-سرعت:سرعت یک جنگنده به آن کمک میکند که در کمترین زمان ممکن وارد صحنه نبرد شده یا آن را ترک نماید.

8-نسبت شکار:عبارتند از نسبت هواپیماهای سرنگون شده دشمن توسط یک نمونه خاص از هواپیماهای خودی به نسبت تعداد سرنگون شده همان نوع هواپیمای خودی.

منبع: انجمنهای هوا-فضا

یورو فایتر تایفون جنگنده اوروپایی

در بسیاری از موارد، یورو فایتر با کد EF-2000، یکی از پیشرفته ترین جنگنده هایی به شمار می آید که تا کنون سینه آسمان را شکافته است. این هواپیما، به منظور ایجاد استقلال هوایی از هواپیماهای آمریکایی توسط اروپاییان طراحی شده و هواپیمایی بسیار چابک در سطح هواپیمای اف-16 فالکون و حتی بیشتر است. کارائی بسیار بالا و توانایی مانور عالی به دلیل اندازه متوسطش، نشان از هنر طراحان آن دارد.

اشنایی با خانواده فلانکر

سرآغاز طراحی جنگنده‌ی سوخو27 (Su-27) به اواخر دهه‌ی 1960 و اوایل دهه‌ی 1970 میلادی باز می‌گردد. زمانی که ایالات متحده‌ی آمریکا نسل جدیدی از هواپیماهای خود را وارد خدمت نموده بود یا در دست طراحی و ساخت داشت و اتحاد جماهیر شوروی کمبود یک هواپیمای مدرن که قابلیت درگیری هوایی و برد پروازی بیشتر برای برتری در آسمان را داشته باشد به شدت احساس می‌کرد. تا قبل از آن زمان ایالات متحده از نظر برتری هوایی به نقطه برتری مطلق هوایی بر شوروی نزدیک شده بود. از این رو طراحان روسی بر اساس نیازها و تهدیدها به فکر ساخت جنگنده‌ای همه کاره افتادند. در بدو امر آنها با اطلاعات و گمانه‌هایی که در مورد اف-14های ایالات متحده داشتند تصمیم به ساخت هواپیمای مورد نیاز خود بر اساس ساختمان اف-14 زدند و به طراحی نسل جدید هواپیماهای خود پرداختند. متخصصان شوروی اگر چه موفق شدند‌ هواپیمای خود را از لحاظ ساختار و طرح آیرودینامیکی به اف-14 شبیه سازند، ولی هرگز نتوانستند به فناوری فرا پیشرفته‌ی آن نزدیک شوند. شوروی در آن زمان هرگز نتوانست راداری در سطح AWG-9 که در اف-14 به کار رفته بود بسازد. این مدعا بعدها با مدارک و نقشه‌هایی که منتشر شد اثبات شد. این مدارک و نقشه‌ها نشان می‌داد که مدل‌های ابتدایی سوخوی27 تقلیدی ناموزون از اف-14 بوده است.

با ساخته شدن پیش‌نمونه‌های این هواپیما ثابت گردید که این هواپیما به علت پایین‌تر بودن سطح فناوری، توان مقابله با اف-14 در درگیری هوایی را ندارد. این هواپیما در سطح اف-15 نیز نبود، زیرا به خاطر خصایص آیرودینامیکی نمی‌توانست نقش یک بمب‌افکن مطلوب را ایفا نماید. در این زمان روس‌ها کار ساخت و طراحی این هواپیما را به ژنرال پاول سوخوی محول کردند و کار بر اساس طرح پیشنهادی مؤسسه‌ی هیدرولیک موسکو در دفتر طراحی شرکت سوخوی آغاز شد. از این به بعد روس‌ها به نقاط قوت خود تکیه نموده و با استفاده از نقاط قوت خود به ساخت جنگنده‌ای مشغول شدند که یکی از بهترین پرنده‌های نظامی دنیا و شاید با ابهت‌ترین هواپیمای ساخته دست بشر تا کنون باشد. ابتدا متخصصان شوروی با استفاده از معلومات فراوان خود در زمینه‌ی آیرودینامیک ساختار منحصربه‌فردی برای این هواپیما طراحی نمودند که بعدها کامل‌تر گشت و به نمونه‌ی استاندارد و پایه‌ برای سایر ‌مدل‌های سوخوِی در خانواده‌ی فلنکر بدل گشت. متخصصان ‌شوروی از خیر بال‌ها‌ی تاشو گذشتند و بال‌هایی پس‌گرا (رو به عقب) را با زاویه‌ی حمله تند برای این هواپیما در نظر گرفتند. با استفاده از یک جفت ‌پیشران قدرتمند  AL3X هواپیما را طراحی و آماده کردند. درسال 1977 اولین پرواز آزمایشی این هواپیما انجام شد که نتیجه‌ی آن ناپایداری زیادی را در هنگام مانور نشان می‌داد که روس‌ها شروع به تکمیل و رفع نواقص آن نمودند و فناوری پیشرفته‌ای هم که به آن دست یافته بودند بدان افزودند، به طوری که هواپیمای اصلاح شده به اوج طراحی جنگنده‌های روسی و ماندگارترین طرح شرکت سوخوی تبدیل شد. سوخوی27 (Su-27) در آوریل 1981 اولین پرواز موفقیت‌آمیز خود را انجام داد که شوک سنگینی به آمریکایی‌ها وارد نمود و این هواپیما را به یک هواپیمای افسانه‌ای مبدل نمود که در غرب به فلنکر مشهور گشت. از ویژگی‌های سوخو27 (Su-27) می‌توان به اوج‌گیری بسیار زیاد، قدرت‌ مانور فوق‌العاده‌، و حمل 10 موشک هوابه‌هوا از نوع AA-10C با برد بیش از 100 کیلومتر اشاره کرد. این ویژگی‌ها، سوخو27 (Su-27) را به جنگنده ای بی رقیب در جنگهای هوایی تبدیل نمود. مانورپذیری فوق‌العاده‌ی این جنگنده به خاطر طراحی‌ بی‌نظیر آیرودینامیکی و سامانه‌ی پرواز با سیم بود. مخازن سوخت داخلی با حجم زیاد طراحی شدند تا سوخو27 (Su-27) قادر باشد بدون استفاده از مخازن خارجی عمل کند، چرا که مخازن خارجی سوخت در درجه‌ی اول باعث بر هم خوردن طرح آیرودینامیکی و ایجاد نیروی مخالف می‌شود، و درجه‌ی دوم باعث محدودیت در حمل تسلیحات می‌گردد. بنابراین سوخو27 می‌توانست از تسلیحات بیش‌تری بهره‌ ببرد و بدون سوخت گیری تا مسافت 4000 کیلومتر و شعاع 2000 کیلومتر به انجام ماموریت بپردازد. همچنین سوخوی27 (Su-27) از راداری قدرتمند از نوع پالس‌داپلر بهره می‌برد که این هواپیما را قادر می‌سازد تا ضمن درگیری همزمان با چند هدف فضای اطراف را برای جستجوی دیگر تهدیدات زیر نظر داشته باشد. سوخو27 (Su-27) از یک ویژگی دیگر نیز بهره می برد و آن قابلیت رادار قدرتمند این پرنده برای پایین‌نگری (نگاه به پایین) و شلیک به اهداف پایین‌تر است. سری جدید رادارهای سوخو27 این امکان را به خلبان می‌دهد تا بدون آن که هواپیمای دشمن بتواند کار مؤثری انجام دهد یا شاید بدون آن که بتواند متوجه شود، از فاصله‌ای بسیار دور، و ارتفاعی بسیار بالاتر، و بدون نیاز به کاهش ارتفاع، آن را بزند. در تمامی گونه‌های سوخوی27 (Su-27) یک رادار پس‌نگر (رو به پشت) در میان خروجی دو پیشران کار گذاشته شده است تا به خلبان سوخو27 امکان شناسایی اهداف پشت سر و شلیک به آن‌ها را داشته باشد.

اشنایی با هواپیمای جنگنده f-111 (جنگنده بال متغیر)

 

جنگنده اف-111، نتیجه تحقیقات گسترده مؤسسات هوافضایی آمریکا چون ناسا و شرکت های مشهور هواپیماسازی بود که سالها بر روی طرح هواپیماهایی با بالهایی متغیر برای سرعت های مختلف پروازی و استفاده از مزیت های هر دو نوع بال، یعنی بال معمولی و پسگرا کار کرده بودند.

این هواپیما، یک جنگنده چند منظوره و یک بمب افکن سبک، چه برای نیروی دریایی چه برای نیرو ی هوایی آمریکا به شمار می رفت که قادر به پرواز در سرعت های مافوق صوت نیزبود. در ابتدای انجام تست ها و آزمایش های اولیه، موتورهای هواپیما به شدت با مشکل وامانده شدن و استال کردن مواجه بودند که دلیل عمده آن، طراحی ناکارآمد ورودی های موتورهای آن بود که سرانجام، پس از یک دوره انجام تحقیقات بر روی انواع ورودی، مشکل موتورهای این هواپیما نیز به خوبی مرتفع شد. هواپیمای اف-111، جنگنده ای با بال های متغیر است، بدین معنی که زاویه بال های آن، در طی شرایط مختلف پروازی، از 16 درجه تا 72 درجه قابل تغییر است.

از سالها پیش، محققان دریافته بودند که بال های معمولی بدون عقب گرایی، دارای ویژگی های مناسبی برای پرواز در سرعت های پایین و انجام نشست و برخاست های بی نقص بوده و بالهای پس گرا نیز، برای سرعت های زیاد، بی نظیر می باشند. در نتیجه همیشه بال جنگنده ها با ترکیبی از این دو نوع طراحی می شد. تا جایی که تفکر بر این شد که سیستمی طراحی شود که قادر باشد با توجه به شرایط پرواز، به طور خودکار زاویه بال ها راتنظیم کرده و بدین گونه توانایی های فراوانی به جنگنده عطا کند. نتیجه، همان سیستم بال متغیر بود که این سامانه، علاوه بر گران بودن، دارای وزن زیادی نیز هست و این وزن را به کل وزن برخاست هواپیما اعمال می کند که خود یک نقص به شمار می آید.