مراسم قربانی یک انسان و نماز سیاه

یکی از اصول ادیان و مذاهب، چه مادی و چه الهی، مراسمات و آداب خاص آن است.
شیطان پرستی، آنگونه که پیروان آن اعتقاد دارند، یکی از مذاهب دنیای ماده است. لذا برای آن آدابی را در نظر گرفته اند.
صرف نظـر از تمـامی آدابی که بـرای شیطان پـرستی عنوان مـی شود، یک مقایسه تاریخی می تواند، نمونه خوبی برای اثبات این مدعا باشد. که شیطان پرستی آن چیزی نیست که خود آنان ادعا می کنند.

شیطان پرستان مکتب خود را یک مکتب نو ظهور می پندارند، در حالی که آداب این فرقه همان آداب گذشتگان آنان است.
یکی از این آداب، مراسم قربانی یک انسان است. این مراسم هم در گذشته و هم اینک، سالیانه انجام می گیرد، که البته بخشی از کتاب مقدس شیطان پرستی نیز به آن اختصاص دارد.

به این مبحث باید دعاها و سایر آداب از جمله عبادات و اذکار و... را هم اضافه کرد.
اما مراسم قربانی کردن انسان که تشریفات خاص خود را دارد، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در اینجا نمونه ای از مراسم قربانی انسان را که در میان قبایل گذشته تاریخ اجرا می گردید را مورد اشاره قرار خواهیم داد.
در میان قبایل گذشته، تشریفات قربانی انسان چنین بود. شخصی را که باید قربانی شود، یک سال پیش انتخاب می کردند. مردم در طول سال او را مقدس می شمردند و انواع امکانات زندگی را برایش فراهم می نمودند. روز موعود او را در کوچه و بازار می گرداندند و سپس به سمت معبد می بردند.

پنج نفر از کاهنان ویژه با لباس سیاه و با مراسم وحشت زا، آن شخص را روی سنگ قربانگاه می خواباندند. چهار نفر دست و پای او را و دیگری سرش را نگاه می داشتند. و آنگاه کاهن بزرگ با لباس سرخ، تیغ مخصوص خود را با یک ضربت ناگهانی بر سینه او می کوفت و قلب او را بیرون می آورد و آن را در حالی که می تپید به پای بت می انداخت تا مورد قبول بت قرار گیرد که مورد خشم و غضب قرار نگیرند.

این مراسم یکی از مهمترین مراسم شیطان‌پرستان است که در کلیسای شیطانی انجام می‌شود و دقیقاً همانند مراسم عشای ربانی مسیحیت می‌باشد با این تفاوت که تمام کارها برعکس انجام می‌شود.
در این مراسم صلیب وارونه آویخته می‌شود،
کشیش و حاضران برهنه مراسم را اجرا می‌کنند.
وقتی که نام خدا یا مسیح آورده می‌شود همگی حرکاتی کفرآمیز انجام می‌دهند و دعاها و سرودهای مذهبی وارونه خوانده می‌شود.
کشتن کودکان و ریختن خون معصومان و باکره‌ها جزو آدابی بود که در اواخر قرون وسطی به نماز جماعت سیاه افزوده شد.
آن‌ها برای توجیه این عمل خود می‌گفتند که باید بدی را به خاطر نفس بدی انجام داد زیرا این تنها راه رستگاری است.